POETAS DA FARSA
…. «exercen de bufóns nunha farsa máis próxima á politica que á poesía»…
Trece poemas escolle iste artigo de Antón Tenreiro como mellor artigo do mes de xunio en 2012 en Galiza pola súa transparente descripción da situción actual da poesía galega.
Por Antón Tenreiro | Oleiros | 07/05/2012
Escoito moitas veces eso de que a poesía galega está nun dos seus
millores momentos, loxicamente na parte da creación, pois no editorial, e
no número de lectores, é ruinosa, pero aínda así, sinto non poder compartir esa afirmación, que por certo fan moitos dos máis coñecidos poetas nunha especie de corporativismo poético-patético.
Moitos dos máis recoñecidos poetas contemporaneos galegos, viven nunha especie de teatro absurdo, nunha pose estetica que lonxe de representar a verdadeira poesía, semella máis unha farsa sostentada polo lientelismo, as relacións, círculos pseudoliterarios, amiguismos politicos e outras monsergas que pouco ou nada teñen que ver coa poesía.
…..
…..
Esa poesía bebe dos millores e comprometese, non se abuchara diante
de nada nin de ninguén e sae da letanía de sempre. Esa é a única e
verdadeira poesía galega, porque ao final, so hai boa ou mala
literatura, e esto non depende nin de encumbramentos de autores por
simpatias politicas nin de burdas proclamas do gusto dos que manexan
algun tipo de poder.
…
…
Seguimos lendo o artigo completo na súa fonte de orixe: http://galiciaconfidencial.com/nova/10396.html...
Outro artigo de interese: http://mundogaliza.com/non-somos-parvos/
...
Óscar de Souto.
Unha vez
máis un articulista valente móstranos a verdadeira face da literatura en
Galiza ainda que lle carga o morto o nacionalismo galego cando todos
sabemos que as culpas desta situación residen máis a dereita e bastante
máis no cumio do que apunta Antón Tenreiro. O que si queda de manifesto
indiscutiblemente e que as subencións públicas e o amiguismo caciquíl
non serven para alzar ou realzar a poesia galega senón que son armas de
control da opinión dos poetas que unha vez subencionados deben
obediencia e respeto a man do seu dono como un can preso nunha cadea que
soña con roer un oso ou comer unha pinga de touciño. Dende trece poemas lembramos unha vez máis a importancia dos círculos abertos
nacentes desta vella realidade que no presente loitan abertamente
contra esta situación e lembramos que estes colectivos de poetas galegos
non cobran subención, nin se deben a ningún amo, nin calan as verdades,
recitan en pubs e bares e non sempre en auditorios, loitan a prol do
pobo coa poesía por bandeira e as verbas son balas nas súas bocas
brancas e azuis. Eles, os círculos abertos, son o amencer da longa noite
de pedra.
